Aco Stanković

Aco Stanković: Nakon rođenja kćeri nisam postao drukčiji čovjek

Foto: Boris Ščitar/Pixsell
Aleksandar Stanković (1)
Foto: Boris Ščitar/Pixsell
Aleksandar Stanković (1)
Foto: Boris Ščitar/Pixsell
Aleksandar Stanković (1)
Foto: Boris Ščitar/Pixsell
Aleksandar Stanković (1)
Foto: Boris Ščitar/Pixsell
Aleksandar Stanković (1)
Foto: Boris Ščitar/Pixsell
Aleksandar Stanković (1)
13.05.2010.
u 23:50
U jednom zagrebačkom pubu sa kolegama sa Prisavlja Stanković je slavio okruglu obljetnicu svoje emisije, a a nazdravilo se i nagradi koju je primio od HND-a
Pogledaj originalni članak

Okrugla 10 obljetnica prikazivanja emisije “Nedjeljom u 2” i nagrada HND-a za Novinara godine bili su dovoljno dobar razlog za slavlje koje je sinoć u jednom zagrebačkom pubu organizirao Aleksandar Stanković za svoje kolege i prijatelje. 

– Više je ključeva mog opstanka tih deset godina ali neosporno je da sam imao sreće i da sam u trenucima kada me trebalo pogurati imao sam vodstvo i urednike koji su mi bili gromobran – kaže Stanković koji od svojih prvih minuta pred kamerama nije imao dlake na jeziku. Najveći izazov su mu bili razgovori sa državnicima jer s njima uvijek treba sve dozirati, a on nije tip koji baš voli dozirati svoja pitanja.

– To su mi bili profesionalni izazov jer bi takvi razgovori trebali biti poprilično formalni a ja takvo što u svojoj emisiji baš ne prakticiram – priča Aco kako ga zovu prijatelji i kaže kako su mu veći gušt bio raditi sa gostima iz svijeta kulture jer se od njih uvijek može nešto naučiti. Ima i onih koji još nemaju hrabrosti suočiti se sa Stankovićem. – Postoji taj slavni torlist koji nisam uspio ugostiti a to su Đorđe Balašević, Arsen Dedić i Rade Šerbedžija koji odbijaju moje pozivnice jer kažu kako bi se trebali tada poptuno ogoliti pred javnosti a na to nisu spremni. Na takvo što nije spreman ni sam voditelj koji će na pitanja o svom privatnom životu dati kako sam kaže jedan univerzalan odgovor.

– Živim sretnim obiteljskim životom imam kćer Unu, djevojku koju volim i uživam u tome. Rođenjem djeteta nisam postao drukčiji čovjek – oprezno nam se razotkrio Stanković.

Zoran Šprajc, Nevena Rendeli, Petar Štefanić, Mirna Zidarić, Ankica Posavljak, Anka Bilić Keserović samo su neki od Stankovićevih kolega sa Prisavlja koji su mu se sinoć pridružili na njegovoj slavljeničkoj fešti. Kolege su dugo razmišljale čime ga uveseliti za ovu prigodu i na kraju je odabir pao na akt slikara Dimitrija Popovića. Poklon se svidio Stankoviću koji je odmah u znak zahvalnosti naručio još jednu rundu za ekipu.

Pogledajte na vecernji.hr

Komentari 36

JA
jarac
00:42 14.05.2010.

Stanković; nisam se promjenio od rođenja djeteta, Djetetu želimo sreću i zdravlje,a nismo ni očekivali da će se aco promjeniti, a novinari koji su bili na gozbi je teško komentirati, morao bi čovjek biti zločest.

B9
banana_90_degree
09:13 14.05.2010.

\"Cuo sam da je Aco Stankovic upetljan u nekim \"poslovima\" sa onim poznatim nogometasem istog prezimena (Stankovic) u Srbiji! Volio bi vise saznati o cemu se radi, pa bi zamolio vecernji, da posalje nekoliko reportera u Srbiju, pa da tragaju za tim slucajem... pozdrav od krtice!!!

OB
-obrisani-
23:16 16.05.2010.

Šta nam je 1. decembar Milovan Vitezović subota, 29. novembar 2008. (NIN, 27.11.2008) Ističe ovaj recesijski novembar i kao mesec devedesetogodišnjice okončanja Prvog svetskog rata i stvaranja novih država Evrope na prostoru porazom nestale Austrougarske monarhije. Ovu godišnjicu su uz evropsko-unijalne obzire slavile i slave zemlje saveznice iz pobedničke Antante i tada novostvorene zemlje. Beograd nije posebnije slavio 1. novembar, kada ga je pre devedeset godina oslobodila Prva armija generala Petra Bojovića i kada je srpska vojska i vojska jugoslovenskih dobrovoljaca, izlaskom na južni Jadran i prelaskom Drine, Save i Dunava, započela desetodnevno oslobađanje svih krajeva u kojima žive Srbi, koji će se završiti srpskim potpisom mira sa Mađarskom, odnosno Ugarskom, južnim delom dvojedine kraljevine. Ovaj mir je 11. novembra 1918. sa mađarskim ministrom rata u Beogradu potpisao vojvoda Živojin Mišić, načelnik Srpske vrhovne komande, u ime savezničkog komandanta armija Solunskog fronta Franšea d’Eperea. Srbija je 11. novembra, kad i saveznici, obeležila dan okončanja Prvog svetskog rata, ali ne Mišićevog potpisa, već istodnevnog glavnog potpisa Petenovog na dokumentu o kapitulaciji Nemačke. Ova velika godišnjica na jugoslovenskim prostorima obeležava se samo u Srbiji. U Novom Sadu je 25. novembra obeležena godišnjica Velike skupštine od 757 poslanika Srba, Bunjevaca, Slovaka, Rusina, Šokaca, Hrvata i Nemaca iz 211 opština Banata, Bačke i Baranje, čija je jednoglasna odluka bila: „Priključujemo se Kraljevini Srbiji, koja svojim dosadašnjim radom i razvitkom ujemčava slobodu, ravnopravnost, napredak u svakom pravcu, ne samo nama, nego i svima slovenskim, pa i neslovenskim narodima koji s nama zajedno žive.” Crna Gora nije 26. novembra slavila devedesetogodišnjicu Podgoričke skupštine poslanika, sazvane na sličan način kao i skupština u Novom Sadu, sa skoro istom odlukom, formulisanom kao ujedinjenje Kraljevine Crne Gore sa Kraljevinom Srbijom i da se dinastija Petrović zamenjuje dinastijom Karađorđević. Pred ovu neobeleženu godišnjicu bilo je najava ljudi aktuelne vlasti da se ova skupština, u svetlu sadašnjih prilika, proglasi istorijski ništavnom, pa čak i izdajničkom. Makedonija sem Ilindana ne priznaje i ne obeležava ništa pre njenog vaspostavljanja. Takav je njen odnos i prema srpskim vojničkim grobljima. Bosna i Hercegovina, koja se za pristup Kraljevini Srbiji izjašnjavala tokom novembra 1918. godine po okruzima i opštinama u sadašnjem pretprincipovom evropskom guvernerstvu i ne pomišlja na ovu godišnjicu, koja bi se mogla pretvoriti u nove podele. Što se Hrvatske i Slovenije tiče, one su za prećutkivanje ako ne cele godišnjice, ono bar glavnih istorijskih činjenica, ili ih, ako se ne mogu prećutati, daju u sopstvenom svetlu, pa i preokrenute u sopstvenu korist. O tome je već pisano. Zato je pitanje kako će se i Srbija, i Hrvatska i Slovenija odnositi prema 1. decembru 1918 – devedesetogodišnjici koja baš dolazi. Prvi decembar 1918. godine činio nam se kao najnesporniji datum u skoro osmodecenijskoj istoriji Jugoslavije. Istorije, udžbenici i enciklopedije ga beleže kao dan proglašenja ujedinjenja Srba, Hrvata i Slovenaca u istoimenu kraljevinu, koja će se potom nazvati Jugoslavija, a posle Drugog svetskog rata Republika Jugoslavija, uz razne demokratske, federalne i socijalističke atribute. Međutim, taj datum je sam za sebe sporan.