U 84. godini umro je srpski glumac Bora Todorović, jedan od posljednjih bardova bivše jugoslavenske kinematografije i glumišta uopće. Riječ bard ovdje je tek sinonim za njegovu glumačku veličinu; stav, gluma i stil inače mu nisu bili nimalo “bardovski” ako pod tim podrazumijevamo uštogljenu ozbiljnost i glumačku pompoznost.Bora Todorović, naprotiv, oduševljavao je svojim spontanim, pomalo šmekerskim, ali i krhkim karakterima i osobnošću. Predstavnik je “srpske” – u odnosu na hrvatsku, pomalo “akademsku” glumačku školu tih generacija – opuštene, sočne glume koja je posebno dolazila do izražaja u filmskim i kazališnim komedijama.
Rodio se u Beogradu, u kojem je završio glumačku akademiju, a posebno su bile zapažene njegove kazališne uloge u beogradskom Ateljeu 212 s predstavama “Arsen i stare čipke”, “Maratonci trče počasni krug”...Posebno će ostati zapamćene njegove uloge u filmu “Dom za vešanje” te komedijama “Maratonci trče počasni krug” i “Balkanski špijun”; uloga nesretnog Petra Jakovljevića koji je imao nesreću zakoračiti u životni prostor Ilije Čvorovića možda se i ponajviše utisnula u pamćenje generacija na ovim prostorima, kao i uloga Đenke u “Maratoncima”.
Snimao je do prije nekoliko godina, a posljednju veliku ulogu imao je u filmovima “Profesionalac” (2003.) i “Sveti Georgije ubiva aždahu” (2009.).Prije nekoliko dana na operaciji slijepog crijeva doživio je moždani udar nakon kojeg je pao u komu.Liječnici su se nekoliko dana borili za njegov život, ali nije mu bilo spasa. Osim u njegovim filmovima, njegov duh nastavlja živjeti u glumački prilično slično intoniranom sinu Srđanu Todoroviću, što se najbolje može vidjeti u dva “romska” Kusturičina filma “Dom za vešanje” i “Crna mačka, beli mačor”. Glumeći u njima romskog žmuklera starog tipa (Boro u “Domu”) i novokomponiranog (Srđan u “Mački”), pokazuje se sva živopisnost glumačkih karaktera dinastije Todorović.