BORIS LIJEŠEVIĆ

Rođen 1976. u Beogradu, a odrastao u Budvi gdje je završio osnovnu školu i gimnaziju. Diplomirao na odsjeku za srpsku književnost i jezik na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu. 2004. diplomirao režiju na Akademiji umetnosti u Novom Sadu gdje danas vodi klasu glume. Trostruki stipendista Gete instituta u Beogradu, a u sklopu stipendije 2005. učestvovao je na skupu Forum Junger Buhenangehoeriger u okviru festivala Theatertreffen u Berlinu. Saradnik Zagrebačkoga glumačkog studija gde se bavio Strazbergovom Metodom.

U svom rediteljskom radu susretao se s različitim naslovima, autorima i pravcima. Prve godine profesionalne karijere obilježavaju saradnje sa srpskim dramskim autorima mlađe i srednje generacije: Fedor Šili “Beograd-London” (SKC Beograd), Minja Bogavac “Dragi tata” (Jugoslovensko dramsko pozorište, Beograd), Dušan Spasojević “Zverinjak” (Srpsko Narodno pozorište, Novi Sad), Miloš Jakovljević “Projekcija” (Narodno pozorište Sombor) itd.

Uveliko ga zanimaju savremeni regionalni i evropski autori: David Harover “Prisustvo” (Atelje 212, Beograd), Džon Ozborn “Osvrni se u gnevu” (Centar za oblikovanje vremena, Pančevo u koprodukciji s Narodnim pozorištem iz Beograda), Luc Hibner “Greta str. 89” (Srpsko Narodno pozorište, Novi Sad), Olja Lozica “Ogrebotine” (Međunarodna dramska kolonija HC ITI, Grožnjan 2011.), Fedor Šili “Čarobnjak” (Narodno pozorište Sombor) i “Noćna straža“ (Atelje 212, Beograd) Ksenija Dragunska “Osećaj brade” (Teatar Komedija, Skoplje), Igor Štiks “Brašno u venama” (Sarajevski ratni teatar) i “Zrenjanin” (Narodno pozorište Toša Jovanović, Zrenjanin”), Jasmina Reza “Bella figura” (HNK, Zagreb), Ivan Viripaev “Pijani” (Atelje 212).

Nekoliko predstava radio je prema dramatizacijama romana: “Opštinsko dete” Branislava Nušića u Narodnom pozorištu u Kikindi, “Jare u mleku” Jurija Poljakova u Pozorištu mladih u Novom Sadu, “Elijahova stolica” Igora Štiksa u Jugoslovenskom dramskom pozorištu u Beogradu i na sarajevskome Mess-u, “Mirni dani u Miksing Partu” Erlenda Lua u Zekaemu, “Mir na Itaki” Šandora Maraija, pozorište “Csikygergely” Temišvar i “Upotreba čoveka” Aleksandra Tišme.

Značajan deo njegovog opusa čini rad u dokumentarnome pozorištu, u kojem autorski projekti nastaju snimanjem tematskih razgovora s odabranim anonimnim sagovornicima koji otkrivaju svoja autentična iskustva: “Čekaonica” i “Plodni dani” (Atelje 212 u koprodukciji s Centrom za oblikovanje vremena, Pančevo), “Povodom Galeba” (Pozorište mladih, Novi Sad), “Očevi su grad(ili)” (Crnogorsko narodno pozorište, Podgorica), “Peti park” (Bitef teatar u koprodukciji s Beogradskim letnjim festivalom Belef).

Od klasičnih dela dramske literature režirao je “Sluga dvaju gospodara”, komediju Karla Goldonija u koprodukciji Festivala Grad teatar Budva, Srpskog narodnog pozorišta iz Novoga Sada i Narodnog pozorišta iz Zrenjanina, “Hotel slobodan promet” Žorža Fejdoa (Jugoslovensko dramsko pozorište) “Evgenije Onjegin” (Pozorište mladih Novi Sad) Euripidovu “Alkestidu” u Drami ljubljanskog SNG-a.

Operu Isidore Žebeljan “Dve glave i devojka” prema libretu Borislava Čičovačkog, koju je 2016. radio u trojnoj koprodukciji Narodnog pozorišta Subotica, Grada teatra – Budva i teatra Ulysess prvo je njegovo iskustvo u oblasti opere.

Njegov rad nagrađen je mnogim domaćim i regionalnim nagradama među kojima su Sterijine nagrade (za autorski projekat predstave “Čekaonica” za režiju predstave “Čarobnjak” i za najbolju predstavu “Pijani”), nagrade sarajevskog magazina Dani – Hrabri novi svet u okviru festivala MESS, Nagrada Mira Trailović – grand prix festivala Bitef, Nagrada Ljubomir Muci Draškić, Nagrada Bojan Stupica, nagrada za režiju Anđelko Štimac, na Festivalu malih scena u Rijeci, Nagrade Petar Kočić na festivalu u Banjaluci, Grand prix na festivalu u Brčkom, Nagrada Ardalion na festivalu u Užicu, Nagrada “Iskra kulture” koju dodijeljuje Zavod za kulturu Vojvodine, nagrade na festivalu “Vršačka jesen” potom Godišnje nagrade Ateljea 212, Srpskog narodnog pozorišta i Jugoslovenskog dramskog pozorišta i još neke druge.

Živi i radi između Beograda, Novog Sada i Budve.

DAMIR KARAKAŠ
Rođen 1967. u selu Plašćica kod Brinja u Lici. U Zagrebu je studirao Poljoprivredu, a nekoliko godina radio je i kao novinar Crne kronike Večernjeg lista u Splitu. Od 2001. živi u Bordeauxu u Francuskoj a od 2002. do 2007. u Parizu gdje se uzdržava sviranjem harmonike. U Parizu na Novoj Sorboni studira i Francuski jezik, izvodi performanse, te izlaže konceptualne radove. Još kao tinejdžer objavljuje karikature i crteže u brojnim novinama u bivšoj Jugoslaviji, a nagrađen je i s nekoliko nagrada za karikaturu. Objavio je knjigu putopisa Bosanci su dobri ljudi (1999.), roman Kombetari (2000.), zbirku priča Kino Lika (2001.), roman Kako sam ušao u Europu (2004.) zbirku priča Eskimi (2007.), roman Sjajno mjesto za nesreću (2009), zbirku priča Pukovnik Beethoven ( 2012)., roman Blue Moon (2014), te roman Sjećanje šume (2016). Po knjizi Kino Lika redatelj Dalibor Matanić snimio je istoimeni film. Dramu Skoro nikad ne zaključavamo u sklopu predstave Zagrebački pentagram, na scenu ZKM-a postavio redatelj Paolo Magelli (2009). Po romanu Sjajno mjesto za nesreću, u režiji Dalibora Matanića, na sceni Hrvatskog narodnog kazališta u Rijeci, postavljena je i istoimena drama ( 2010). Dramu Snajper na scenu ZKM-a postavila redateljica Franka Perković (2013.), a u Abidjanu, u Obali Bjelokosti redatelj Ivica Buljan (2013). Po romanu Sjećanje šume, u režiji Tamare Damjanović, u kazalištu Gavella postavljena je istoimena drama (2017). Djela su mu prevođena na desetak jezika. Živi u Zagrebu.