Kako je moguće da Bojan ne samo što staje iza Borisa Dežulovića i njegova teksta nego u zadnju rečenicu svoga reagiranja, i dalje savršeno mirnog i kontroliranog, u Dežulovićevu obranu upisuje svoga oca? Moguće je upravo zato što sin u ocu ne gleda avet iz kolektivne komemorijalne fantazije