Ime i djelo Grahama Parkera poznati su tek boljim poznavateljima britanske novovalovske scene s kraja 1970-ih kojoj je pripadao samo načelno. Naime, poput Elvisa Costella i Joea Jacksona, njegov “gnjevni” karakter kojim je izvodio tradicionalnije žanrove poput pub-rocka, soula i popa dobro se poklopio s (tadašnjim) novovalovskim stremljenjima pa su otud i njegovi vrhunaravni hitovi “Howlin’ Wind” i “Don’t Ask Me Questions” pripisani tom loncu.
Costello i Jackson otada su koketirali s raznim drugim žanrovima, obojica vrlo rado s jazzom, i nastavili su dobro voditi svoje karijere, dok je Parker od počeka 1980-ih imao velikih oscilacija i nikad nije uspio snimiti ništa što bi se mjerilom kvalitetom s njegova prva tri, eventualno četiri albuma (“Howlin’ Wind”, “Stick To Me”, “Squeezing Out Sparks” i “The Up Escalator”) koji su i sami za najšire mase ostali u sferi neistraženih dragulja.
Trideset godina kasnije Graham Parker obnavlja svoj originalni bend The Rumour i opet je zanimljiv javnosti (čitaj: šačici koja zna što vrijedi) s albumom koji se može mjeriti sa svime što je napravio u najplodnijem razdoblju. Album “Three Chords Good” otvara izvrsni novovalovski reggae “Snake Oil Capital Of The World”, slijedi soul “Long Emotional Ride” kakav bi rado uhvatio i sam Van Morrison, potkraj se nalazi dylanovska “Coathangers”... Dakle, sastojci su isti kao na početku karijere, ali puno je važnije da je ista i kvaliteta. Parker i Rumour neće pod stare dane ispraviti veliku nepravdu povijesti koja im je dala visoko mjesto među zanemarenim velikanima, ali fanovi se mogu veseliti.
Ocjena: 4,5/5
