Premda se na prvu može činiti da se moglo možda malo više intervenirati u stil i jezik kako bi adaptacija ove Shakespeareove najbrutalnije drame bila suvremenija i jednostavnija za gledanje, zapravo vrlo brzo postaje jasno da bi takvo što upropastilo cijelu poantu filma. No, isto tako, zbog te teatralnosti i arhaičnosti jezika; dakle, zbog ostajanja vjernim Shakespeareovu originalnom izrazu, “Tragedija Macbeth” možda neće sjesti onima koji su preskočili lektiru i koji se nikad nisu susreli sa stvaralaštvom najčuvenijeg svjetskog dramatičara. Međutim, svima onima koji poznaju radnju “Macbetha”, odnosno “Škotske predstave”, ekranizacija s potpisom Joela Coena bit će jedno magično i gotovo hipnotizirajuće vizualno iskustvo.
”Tragedija Macbeth” prvo je redateljsko djelo koje je Joel Coen snimio bez brata Ethana. Po kvaliteti, izvedbi, originalnosti i činjenici da se i u ovom filmu kriju trenuci koji uspijevaju iznenaditi, zadiviti i šokirati, vidljivo je da su braća Coen zajedno, ali očito i pojedinačno, jedni od najvećih redatelja današnjice. Iako se Coenova “Tragedija Macbeth” nalazi na ničijoj zemlji, negdje između književnosti, filma i kazališta, i iako se čini da bi, samo slušajući je, bez problema mogla proći kao audioknjiga, a i zbog svoje je hiperteatralnosti poprilično daleka od svega iza čega stoje braća Coen, zapravo ona ne odmiče daleko od već prokušane i ustaljene coenovske neo-noir estetike na koju smo se naviknuli u “Fargu”, “Nema zemlje za starce”, “Čovjeka kojeg nije bilo”... Šekspirovski fragmentirani jezik i mračnost koju je Coen crno-bijelom kamerom koja vrišti ekspresionizam, scenarističkim minimalizmom te čistim i jasnim linijama u kadrovima koji funkcioniraju i kao samostalne fotografije s prekrasnom harmonijom dodatno uspio pojačati, zaista na jedan opčinjavajući način donose tragediju o mentalnoj uzdrmanosti. No, čak i više od toga, ovaj hibrid filma i teatra precizno i detaljno donosi studije ljudske naravi, morala i ambicija koje mogu stati pod isti nazivnik – gubitak zdravog razuma. Zapravo, da je Shakespeare živ, ni sam ne bi bolje prikazao Macbetha.
Osim režije, koja je nesumnjivo najjači forte filma, “wow-efektu” pridonijela je i glumačka postava. Denzel Washington našao se tako u ulozi Macbetha, dok njegovu lady glumi – naravno – Frances McDormand. Koji spoj! Što nije ni čudno s obzirom na to da njih dvoje zajedno imaju pet glumačkih Oscara (Frances još jedan producentski). No ono što treba posebno istaknuti u glumačkom segmentu filma je fantastična Kathryn Hunter, koja tumači tri vještice i koja je svojim kratkim, ali strašno efektnim (i strašnim samim po sebi) pojavljivanjima poslužila kao najpikantniji začin koji filmu daje ono nešto dijabolično i napeto čega se čovjek boji, ali čemu u istom trenutku i dopušta da ga potpuno preuzme.
